Βαλς της κατολίσθησης φυτεμένων κραυγών.

Βαλς της κατολίσθησης φυτεμένων κραυγών.

Μάτια δίχως χρώμα. Κάποια κλαιν ακόμα.
Κάστρα από χώμα. Άστρα για το γιόμα.
Κάτσε πιες μαζί μου, κατολίσθησή μου.
Έλλειψη ενζύμου σε κάνει δική μου.
Ένας απ' τους δυο μας ξέρει το ρυθμό μας
κι αυτοσχεδιάζει με γνώση και νάζι.
Βήματα με πάθος. Κέρδος κάθε λάθος.
Βάθος στη φιγούρα. Όμορφη θολούρα.
Ράβω πά' στο δέρμα της αρχής το τέρμα.
Κλείνω σ' ένα κέρμα του καιρού το σπέρμα.
Πέφτουν γράμματα. Σκίζω ράμματα.
Πες πέφτει κορώνα. Γίνεσαι λεχώνα.
Γέννησες το τώρα. Το βάφτισες “χτες”.
Ζήτησες για δώρα ευχές εφικτές.
Τέσταρα το χώρο. Έθεσες τον όρο.
Φίδι ουροβόρο έσπειρε το σπόρο.

Φύτρωσαν δέντρα από νότες κι ιδρώτα και
λύτρωσαν τη νύχτα από τα φώτα τα
τεχνητά που λάμπουν γύρω μας, μέσα μας,
που λάμπουν γύρω μας, μέσα μας όταν...

Χρώμα κι άλλο χρώμα, κόμμα και τελεία.
Άσπρη κιμωλία, σιέλ αμφιβολία.
Σήκω και περπάτα. Μίλα σα σονάτα.
Βγάλε την οργή σου και σ' αυτήν ορκίσου.
Παγωμένη λίμνη. Ξεχασμένοι ύμνοι.
Ψάρεψέ μου λέξεις. Φύτεψε κραυγές.
Αν καρποφορήσουν θα ισοφαρίσουν
οι ψιθυρισμοί μου με τα δάκρυά σου.
Είναι κάθαρσή μου να 'μαι μακρυά σου;
Ήλιε, σήμερα μοιάζεις με σκιά.
Είναι κάθαρσή μου να 'μαι μακρυά σου;
Ήλιε, σήμερα μοιάζεις με σκιά.

Ακούστε το ηχογραφημένο εδώ.
(ως απάντηση σε αυτό) 

Προς ένα Τάο της φωτογραφίας.

Φωτογραφίζω μία από τις δυνητικές φωτογραφίες που η μηχανή μου μπορεί να αποτυπώσει σε μία ψηφιακή τοποθεσία. Τοποθετώ έτσι μία αναπαράσταση της ύλης σε ένα άυλο περιβάλλον, αποϋλοποιώ στην πραγματικότητα μία θέασή της, μεταφέρω την αντικειμενική της υλιστική πραγματικότητα στην υποκειμενική πνευματική δυνητικότητα της κάμερας.

Μεταφέρω το αποτέλεσμα μέσω μίας ρουτινιάρικης αλχημικής διαδικασίας από το χώρο στόρευσης του πνευματικού αντικειμένου, που συντέλεσα στη δημιουργία του με το πάτημα ενός πλήκτρου, στο χώρο τροποποίησής του, που φέρει ένα υλικό κομμάτι εφοδιασμένο με ένα απαλό πνευματικό πρόγραμμα, μία πλατφόρμα νέων δυνητικοτήτων που προδιαγράφει βαθιά εντός της τις νέες μορφές των υποκειμενικών ματιών εμού και της μηχανής. Το πνευματικό αυτό δημιούργημα μπορεί στη συνέχεια να αναρτηθεί στον παγκόσμιο πνευματικό ιστό που όσον αφορά τη σχέση του με την ύλη “μαζί δεν κάνει και χώρια δε μπορεί”. Επίσης μπορεί να εκτυπωθεί. Ένας εκτυπωτής θα δώσει μία ολοκαίνουργια διάσταση στο δημιούργημα της φωτογραφικής μου μηχανής και του υπολογιστή μου. Ειδικά μάλιστα όσο μικρότερη ακρίβεια έχει στην απόδοση των λεπτομερειών, των χρωμάτων και του σχήματος της φωτογραφίας μου. Καθώς το ηλεκτρονικό φως εγγράφεται πάνω στο φωτογραφικό χαρτί δημιουργείται μία παραλληλία ανάμεσα στα αρχικά δείγματα ύλης που βρέθηκαν μπροστά στη φωτογραφική μηχανή και στην υλική αναπαράσταση που απέκτησαν μετά την εκτύπωση.

Κάποιες προληπτικές παραδόσεις που δημιουργήθηκαν μετά την ανακάλυψη της φωτογραφίας ήθελαν τις ψυχές των ανθρώπων να αιχμαλωτίζονται στις φωτογραφίες που τους – όπως ειρωνικά ή ταιριαστά λέγεται – απαθανατίζουν. Στις σύγχρονες σαμανικές τελετές των ινδιάνων, όπως και στις αντίστοιχες του βουντού, είναι θεμιτό να χρησιμοποιούνται φωτογραφίες του ανθρώπου που πρέπει να επηρεαστεί από το τελετουργικό. Στη Ρωσία μάλιστα υπάρχει η πεποίθηση πως αν φωτογραφίσεις κάποιον ενώ κοιμάται, μπορεί και να τον σκοτώσεις. Ακόμα, λοιπόν, και στην εποχή της αναλογικής φωτογραφίας, ενστικτωδώς δημιουργήθηκε στον άνθρωπο μία άμεση σύνδεση μεταξύ φωτογραφίας και πνευματικότητας έως τη σύνδεση φωτογραφίας και θανάτου. Μία φωτογραφία είναι όντως ικανή μετά το θάνατο κάποιου να ζωντανεύει στιγμές που πέρασαν φιλικά του πρόσωπα κοντά του, κατά κάποιον τρόπο να τον αναστήσει δηλαδή. Η πρώτη μορφή της τεχνολογίας της αντανάκλασης του ανεστραμμένου ειδώλου που ανακαλύφθηκε ήταν πολύ κοντά στην τεχνική της κάμερας πίνχολ. Ένας απόλυτα σκοτεινός χώρος, η κάμερα ομπσκούρα, έχει σε μία άκρη της μία πολύ μικρή τρύπα που αφήνει το ανεστραμμένο είδωλο να φτάσει μέχρι την απέναντι πλευρά του σκοτεινού αυτού χώρου. Για να παρθεί μία τέτοια φωτογραφία πρέπει πρώτα να τοποθετήσει κανείς φωτογραφικό χαρτί στην πλευρά αντανάκλασης του ειδώλου και να φροντίσει να είναι σε θέση να καλύψει την τρύπα αφότου το χαρτί πάρει όσο φως χρειάζεται ώστε να εμφανιστεί στη συνέχεια το κατάλληλο είδωλο στη διαδικασία εμφάνισης της φωτογραφίας. Στις τόσες ιστορίες ανθρώπων που “πέθαναν και ξαναγύρισαν” έχουμε ακούσει ανθρώπους να περιγράφουν πως βρίσκονται σε ένα χώρο με πολύ σκοτάδι βλέποντας στο βάθος μία λευκή κηλίδα. Εάν φτιάξουμε μία κάμερα πίνχολ στις αναλογίες του ανθρώπου και υποθετικά τον τοποθετήσουμε εντός της, γνωρίζουμε πως το φως που φτάνει στα μάτια του δεν πρόκειται να είναι αρκετό ώστε να κατανοήσει το σύνολο του ειδώλου. Το μόνο που θα είναι ικανός να αντιληφθεί θα είναι μία λευκή φωτεινή κηλίδα. Δεσμώτης ενός διαφορετικού πλατωνικού σπηλαίου, ο άλλοτε ετοιμοθάνατος ταξιδεύει σε μία πίνχολ, δεμένος στον τοίχο αντεστραμμένου ειδώλου και δε βλέπει παρά ένα και μοναδικό μέρος του ειδώλου μέχρι ο φωτογράφος να κλείσει πάλι την τρύπα αφότου πάρει όσο φως χρειάζεται ο δεσμώτης μας για να γυρίσει στον κόσμο των ζωντανών και να διηγηθεί σε μας τι έζησε εκεί. Ακόμα και αν έσπαγε τα δεσμά του, προχωρούσε λίγο πιο μπροστά και έπειτα κοιτούσε πίσω του για να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα του ειδώλου, αυτό θα εξακολουθούσε να είναι ανεστραμμένο και όσο πιο πέρα προχωρούσε ο άλλοτε δεσμώτης τόσο λιγότερη ψευδή πληροφορία θα έπαιρνε καθώς η σκιά του θα μεγάλωνε καλύπτοντας το είδωλο αναλογικά με την απόσταση που θα κρατούσε από την τρύπα. Και βέβαια, ακόμα κι αν έφτανε ως την τρύπα και κοιτούσε έξω, θα έβλεπε την αληθινή μορφή του ειδώλου, μα θα καταλάβαινε αν δεν υποπτευόταν απλώς την ύπαρξη ενός ολόκληρου κόσμου “εκεί έξω”.

Ένας κόσμος γεμάτος με φωτογραφίες δε σημαίνει την ύπαρξη ενός κόσμου με όλες τις φωτογραφίες που μπορούν να υπάρξουν.

Ένας φωτογραφικός δρόμος του Τάο ίσως να είχε ως εξής:

Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες, τι είναι όμως η φωτογραφία;

Υπάρχουν πολλοί φωτογράφοι, ποιος είναι όμως ο φωτογράφος της;

Δε δείχνει τίποτα και από αυτήν βγήκαν όλα όσα δείχνουν κάτι.

Αλλά αν αυτά έχουν ένα είδωλο, τότε κι αυτό έχει τη μηχανή που το βλέπει.

Φίστε φιστέ.

Φίστε φιστέ.

Ενύπνιο στόχαστρο ζητεί ενύπαρξη.

Θάνατος αναγκαίος σε ζωή τυχαία.

Εδάφιο σβησμένο διαρρηγνύει εμέ.

Βραδυνή ομίχλη προμηνύει φως.

Συσκευαστήριο δεμάτων του αύριο.

Το αύριο ένα χειροκρότημα που

ποτέ δεν έρχεται. Στέκεται κινούμενο.

Ακλόνητο. Τρεμάμενο. Εκεί. Μετά.

Γέφυρα ανούσια σε χώρα χωρίς

χωρίσματα που περιμένει εμάς

για να βρει χρήση. Ώρα. Μπορείς.

Χλωμή ανάπαυση. Η γλυκιά

καυκάσια προτιμά τη σκόνη.

Ο μέγιστος αριθμός συλλαβών

που δύναται να αρθρώσει δεν

ξεπερνά τις τρεις χιλιάδες ανά

μέρα. Δολοπλοκεί αδιαλείπτως

υπέρ των άδολων. Φλάουτο.

Αναπνέει ακόμα. Μετά τη βάπτιση,

μετά το μπάνιο στο σύμβολό τους.

Εμπνέει ακόμα. Μετά τον έρωτα

που κάναμε, μετά το γάμο, αλλά

και το χωρισμό μας. Εμβαθύνει.

Έπαψε να πίνει καφέ το πρωί.

Χρησιμοποιεί τον καφέ ως σκιάχτρο

για το τώρα και για το τότε. Το όταν

το φυλάει ακόμα σαν άρωμα

στους ώμους. Πεινάει. Αμφισβητεί.

Πλοιάριο ωρίμανσης κοιτά παντού.

Παράθυρο ανύπαρκτο στην έρημο.

Τα παιδιά σου επιλέγουν τη θανή

ή εσέ. Συμφωνείτε από κοινού να

ορίσετε τις λέξεις που θα λέτε εδώ.

Εκεί. Μετά. Έστω. Πισωδρομείς.

Έφτασες εκεί απ 'οπου ξεκίνησες.

Ή εκεί που ξεκίνησε όλο αυτό.

Τώρα κάνεις σπίτι σου το δρόμο.

Διπολική καταγραφή ανιμιστικής διαστρεβλώσεως μυστικής αμβλώσεως.

Διπολική καταγραφή ανιμιστικής διαστρεβλώσεως μυστικής αμβλώσεως.

Διαστρεβλώθηκαν. Τα πάντα διαστεβλώθηκαν.

Τα καλώδια του μερικού απλώθηκαν παντού.

Σαν τους χιμπατζήδες που αντί για πετσέτες χρησιμοποιούν μπανανόφλουδες για σκέπασμα στις κρύες μπίρες του καλοκαιριού.

Τα πάντα διαστρεβλώθηκαν.

Ακόμα οι φίλοι της μυσταγωγίας με τους αποκτηνωθέντες θιασώτες της μαγείας ενώθηκαν.

Σαν τις κότες που κλωτσούσαν μπάλες που από μέσα τους γεννήθηκαν οι καλύτεροι και πιο φοβητσιάρηδες παίκτες ποδοσφαίρου.

Οι λεμούριοι διαστρεβλώθηκαν΄

Μέσα στον ορίζοντα των κάθετων ορυζώνων οι Κινέζοι ορίζουν το πώς θα ξερνούν το ρύζι και πώς θα ξεπερνούν τον κουλτουριάρη που χλιμιντρίζει.

Σαν το τέρας του Λοχ-Νες που ακόμα και η αυτόματη διόρθωση των κειμενογράφων παρέλειψε να συμπεριλάβει στη σούπα του μεσημεριανού.

Τα πάντα διαστρεβλώθηκαν.

Όλες οι εξισώσεις που κατέληγαν σε 3,14 καρφώθηκαν από ομπρέλες με μελανές οπές στις άκρες. Εφιαλτικό τέλος για κάθε εξίσωση.

Σαν τους μαινόμενους μυρμηγκοφάγους σε αντιδιαστολή με τις πειθαρχημένες μυρμηγκοφωλιές της βασιλείας του άγχους. Ο υιός του χιονισμένου παστίτσιου έλαβε τη θέση του εις την ευώνυμον της μητρός.

Οι αρουραίοι διαστρεβλώθηκαν.

Οι έννοιες του “τόπου” και του “χώρου” εκκενώθηκαν καθώς οι υποστηρικτές της διαφοράς των σημασιών τους εξαϋλώθηκαν και τη θέση τους πήραν τα ποντίκια των κινουμένων σχεδίων με τις τηλεοράσεις για ποντικότρυπες.

Σαν τα πρώτα ρυπογόνα θηλαστικά της αντίστροφης εποχής των Μακκαβαίων που θα εξασφάλιζαν ένα καλύτερο αύριο, ένα καλύτερο ισοθερμικό πιεστήριο ή έστω έναν καλύτερο υποψήφιο δήμαρχο για το βασίλειο των απογευματινών εφημερίδων.

Οι γνήσιες φοράδες διαστρεβλώθηκαν.

Οι ένοχοι καταδικάστηκαν και οι αθώοι αθωώθηκαν. Οι μεν θα ζήσουν την περιπέτεια της δαντικής κολάσεως, οι δε θα πεθάνουν τη ρουτίνα του μιλτώνειου παραδείσου.

Σαν τα έσχατα εγγόνια των σημερινών αγκαθωτών ρινόκερων που σταθερά χτίζουν και τρέφουν τα κέρατα των απατημένων από τις γυναίκες τους θαλασσίων ταράνδων.

Τα πάντα διαστρεβλώθηκαν.

Οι ημερήσιοι θάνατοι εξευγενισμένων μηχανόβιων αντιπαραβάλλονται στον αριθμό άχρηστων κομμωτηρίων που ανοίγουν και κλείνουν ανά μήνα.

Σαν τα αστραφτερά χαμστεράκια που τυφλώθηκαν το ένα από τη λάμψη του άλλου.

Διαστρεβλώθηκαν. Όλα διαστρεβλώθηκαν.

Σώψυχη απόσχιση. Σήψη ως υπόσχεση.

Σώψυχη απόσχιση. Σήψη ως υπόσχεση.

Ζωική ανάληψη ευθυνών.

Καρκινογόνος ανάληψη στους ουρανούς.

Τυχοδιωκτική ανάληψη χρημάτων.

“Καλλιτεχνική” ανάλυση χρωμάτων.

Ατομοκτόνος ανάλυση σε ορεινούς ερημίτες.

Χοϊκή ανάλυση αποθανόντων με υπερυψωμένες μύτες.

Ανάμνηση φωτογραφιών σκυλίσιων κοπράνων.

Ανάμειξη μηχανορραφιών γενετήσιων τυράννων του πνεύματος.

Ανάδειξη χωραφιών στο χώρο δίχως χρόνο,

παραπλήσιων εράνων εριφίων του θρησκευτικού αφοδεύματος.

Τα τελευταία χαίρουν τη μερίδα του λέοντος κατά τη διάρκεια του

τελικού μυστικού γεύματος.

Οι απατηθέντες συνεχιστές τους μετατρέπονται στα γεύματα των

λεόντων σε Ρωμαϊκές αρένες, κι ας νομίζουν πως

η σωτηρία τους βρίσκεται σε Αραμαϊκές πέννες.

Αίμα λεόντων και λεόντων της Ιουδαίας γεμίζει τα

κανάλια της τηλεόρασης και της Βενετίας και ποτίζει

το έδαφος για την εκκόλαψη τσίρκων με λέοντες-θεάματα

που έχουν ως κοινό τα παιδάκια-θηράματα του

ιταλογενούς θιάσου “Μεδράνο”. Μ' έδρανο το θρόνο του

βασιλιά των ζώων και τη ζωική ανάληψη των

ευθυνών του.