Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Έκ-θεση/Από-θεση: Ένα Μαυριφέστο.

Έκ-θεση/Από-θεση: Ένα Μαυριφέστο.

Είμαστε έκθετοι και εκτεθειμένοι στους ανθρώπινους εαυτούς μας και στις μηχανικές προβολές των εαυτών μας. 

Ξεπερνώντας την κατάρα της διαλεκτικής θέσης-αντίθεσης-σύνθεσης (position-opposition-composition) του διπολικού εγκεφάλου μας, φτάνουμε στον υπερ-θετικό βαθμό της σκέψης, υπερανθρώπινα. 

Ήμασταν ντοστογιεφσκικά (νετσαγιεφικά) δαιμονισμένοι (possessed). Τώρα καλούμαστε λεγκενικά (αναρχικά σε δύο κόσμους) να εκδαιμονιστούμε (dis-possessed). 

Είμαστε εκτεθειμένοι αναρχικοί περιπλανώμενοι ανάμεσα σε δύο πλανήτες που συμπίπτουν στο δικό μας. Έκθετοι στο στρίψιμο ενός σφαιρικού κέρματος, με τη μία πλευρά να οδηγεί στην ολοκληρωτική απολυταρχία και με την άλλη στην συμπληρωματική αναρχία. Η μία πλευρά είμαστε εμείς (οι συσκευές μας, dispositifs, ντελεζικά), οι άλλοι πλευρά είναι οι συσκευές μας (εμείς). 

Καλούμαστε να πάρουμε θέση. Επικαλούμασταν το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο, το θετικό και το αρνητικό. Στον υπερ-θετικό βαθμό, όμως, βρισκόμαστε "πέραν του καλού και του κακού." Είμαστε στη διάθεση (at one's disposal) του άλλου. Δίχως αντ-αλλακτικές και χρηστικές αξίες. Επαναξιολογούμε και μεταξιώνουμε. Αξιωνόμαστε να πάρουμε θέση, να μεταξιωθούμε. 

Καζαντζακικά, από μια μαύρη μήτρα ερχόμαστε, σε ένα μαύρο μνήμα καταλήγουμε, με ένα φωτεινό ενδιάμεσο, τη ζωή. Οι συσκευές μας (εμείς) δεν αντικατοπτρίζουν μόνον εμάς, μα το σύμπαν ολόκληρο. Είναι μαύρες τρύπες που απορροφούν τα πάντα (μνήμες, υπομνήματα, μνήματα) λόγω της βαρύτητάς τους (input) και με νέα μορφή τα πετάνε έξω (output). Είναι μαύρα κουτιά της Πανδώρας εντός των οποίων δε γνωρίζουμε τι συμβαίνει, εναπο-θέτοντας σε αυτά την ελπίδα μας, παίρνοντάς τη στα χέρια μας, παίρνοντας θέση. Τα ενδιά-μεσα διαστήματα είναι πάντα φωτεινά. Αναπαριστώντας και όχι παριστώντας. Παρ-ουσιάζοντας, καλύπτοντας την ουσία, η οποία είναι μέσα στο μαύρο κουτί. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε δίχως να γνωρίζουμε τι γίνεται στο μαύρο κουτί που άλλοι το λένε σώμα (σήμα, τάφο, μνήμα, θέση). Για αυτό το "γκροτέσκο σώμα" μπορούμε μόνο να υπο-θέτουμε. Μπαχτινικά, το γκροτέσκο είναι μια σκοτεινή κρύπτη, ά-μεσα συνδεδεμένη με τις μεταμορφώσεις της (ανα)γέννησης και του (επι)θανάτου της τραγωδίας. Καλούμαστε να πάρουμε θέση ανάμεσα στους πλανήτες με διαστημόπλοια τον Απόλλωνα και το Διόνυσο. 

Είμαστε εκ-θετικοί, σκοτεινοί αρνητές, dis-positifs, negatifs, νέγροι, από την άβυσσο, από την Αβησσυνία ερχόμαστε και - αφότου μας ψήσει ο ήλιος - στην Αιθι-οπία καταλήγουμε, φαινομενολογώντας στο σκότος. 

Φλουσσερικά, είμαστε λειτουργοί (operators) σε σύμπλεγμα (complex) με τις συσκευές μας (apparatus). Μεγάλοι άνθρωποι κάποτε, περιτριγυριζόμασταν από τα μικρά εργαλεία μας. Μεγάλες μηχανές άλλοτε, περιτριγυριζόμασταν από μικρούς ανθρώπους. Μεγάλοι άνθρωποι, μικροί από μηχανής θεοί σε αντιπαρά-θεση. Τώρα σκοτώσαμε το θεό, σκοτώσαμε τους εαυτούς μας, φτάσαμε στο μετα-, στη μεταφυσική και βρισκόμαστε σε ένα σύμπλεγμα αντι-μετά-θεσης. Έκθετοι/απόθετοι. Όλοι στη διάθεση όλων. 

Είμαστε αναρχικοί που φοράμε μαύρα ρούχα, λόγω της μετα-θανάτιας παράδοσης. Όπως φτάσαμε στον υπερ-θετικό και υπερ-αρνητικό βαθμό της μετα-σκέψης (σκέψη για τη σκέψη), σκοτώσαμε τον ίδιο το θάνατο, φτάνοντας στη θέση του θανάτου του θανάτου, στη μετα-θανάτια ζωή. Και "υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο." Πέραν από προσωρινά κτερίσματα, δεν έχουμε ιδιοκτησία, δεν κατέχουμε (we do not possess). 

Το μη-ασπρόμαυρο, γκρι γκροτέσκο δεν κατέχει ούτε κατέχεται. Δεν ελέγχει ούτε ελέγχεται. Διακρίνεται από τάσεις ελέγχου και μη-ελέγχου, παρόλα αυτά, από ένα εκκρεμές μεταξύ της απόλυτης εντροπίας και της απόλυτης νεγκεντροπίας. Δύο πλανήτες, δύο ποτάμια (λήθη και μνήμη), και ανάμεσά τους ένα μπλακ μπλοκ απαρτιζόμενο από ηράκλειτους, δημόκριτους και ζήνωνες. 

Προγραμματίζουμε τις συσκευές που μας προγραμματίζουν. Τα προγράμματα περιέχουν όλες τις δυνατές (εικασιακές/φαντασιακές) συνδέσεις (εικαστικών) συνθέσεων. Η ελευθερία μας απέναντι σε αυτές (σε εμάς) ορίζεται από τη στιγμή που θα πούμε "όχι," ελέγχοντάς τες, κυβερνώντας τες, ασκώντας εξουσία στη φαντασία.

Καλούμαστε να εκθέσουμε τις ελπίδες μας, τουτέστιν, καλούμαστε να εκτεθούμε, καλούμαστε να δείξουμε τι είμαστε. Είμαστε η βεβαιότητα της αβεβαιότητας και η αβεβαιότητα της βεβαιότητας, ο προσδιορισμός της απροσδιοριστίας και η απροσδιοριστία του προσδιορισμού. Είμαστε η "θέληση για δύναμη," για δυνητικότητα, για εικονικότητα, για εικασία, για τη "φαντασία στην εξουσία" που κάνει το "αδύνατο αναπόφευκτο και το αναπόφευκτο αδύνατο." Είμαστε γέφυρες πιθανοτήτων ανάμεσα σε κόσμους και, χαϊντεγκερικά, στήνουμε το νομαδικό καταυλισμό μας κάτω από τις γέφυρες, κάτω από τους εαυτούς μας, σε ενδιαιτήματα συνήθειας, προσωρινών κτερισμάτων.

Μένουμε στη σκιά μας, αντιλαμβανόμενοι πλατωνικές σκιές ουσιών σε γκροτέσκα σπήλαια και κρύπτες. Βγαίνουμε έξω και διηγούμαστε ιστορίες από την κρύπτη, ανίκανοι να μεταφέρουμε την αλήθεια του ψέματος που ζούσαμε εκεί.

Είμαστε έκθετοι στο φως του σκότους, στον "ήχο της σιωπής." Είμαστε παιχνιδιάρικες σκιες που αλλάζουν συνεχώς διά-θεση.

Επιπλέουμε, ένα πλέον μεταξύ μας, ένα πλέον με τις συσκευές μας και με το σύμπαν είμαστε σιωπηλά, σκοτεινά εκ-θετήρια. Κάνοντας επί-θεση (απόβαση, απόφαση) σε καταραμένα απο-θέματα, σε γεμάτες αποθήκες αποθηκευμένης μνήμης. Αναθέτουμε στους εαυτούς μας την ανάσταση. Επανα-στατούμε, κινούμενοι στεκόμενοι, εκόντες άκοντες, όντες μη-όντες, έχοντες μη-έχοντες, "φαινόμενοι αφανείς." Επανα-θέτουμε, συν-θέτουμε (com-pose, com-pute) αναλύοντας, στην αιώνια επιστροφή, στο πανταχού αιώνιο προκύπτον και ανακύπτον της εδώ στιγμής. Και ό,τι προκύψει. 

Είμαστε τυχαία προκύπτοντα εκ-θέματα και οι αναγκαστικοί θεατές μας. Θετά παιδιά των εαυτών μας. Υπ' άρχουμε ανύπαρκτοι. Δενυπάρχουμε, έκθετοι.