Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Τζόγκινγκ: Το Κάστρο των Σφαλμάτων.

Τζόγκινγκ: Το Κάστρο των Σφαλμάτων.

Για την επίτευξη της μέγιστης πρόσληψης του περιεχομένου αυτού του κειμένου, ο αναγνώστης όπως επιθυμούσε:
α. την ακρόαση του τραγουδιού "Το Κάστρο", σόλο του ράπερ ΤοΣφάλμα από το δίσκο "Ρώμη" (2009). 
β. τη θέαση του πίνακα "Ανερχόμενο και Φθίνον" του Μάουριτς Κορνέλις Έσερ (1960).
γ. την ανάγνωση του ανολοκλήρωτου και παρολίγον χαμένου βιβλίου "Ο Πύργος" του Φραντς Κάφκα ή έστω κάποια περίληψή του (1922).
Να θυμίσουμε και το παράδοξο του Ζήνωνος: για να φτάσω κάτι πρέπει να διανύσω πρώτα το μισό της απόστασης και για να διανύσω το μισό πρέπει πρώτα να διανύσω το μισό του μισού κ.ο.κ.

Στο τραγούδι, ο αφηγητής αφότου έχει γίνει ο τρελός του χωριού δηλώνει την επιθυμία του: "να τινάξω στον αέρα το ανήλιαγο της βόλεψής σας γαμημένο κάστρο", παραπέμποντας στον Καφκικό "Πύργο" της γραφειοκρατίας, χωρίς όμως να φαίνεται το εν λόγω λογοτεχνικό αδύνατο της άφιξης στον Πύργο - ο ράπερ φαίνεται να έχει πρόσβαση στον Πύργο. Να σημειωθεί πως ο ράπερ κατάγεται από και πλέον κατοικεί και πάλι στον Πύργο της Πελοποννήσου.

Στον πίνακα, οι κεντρικοί ήρωες, μια σειρά μοναχών, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν μία σκάλα στην κορυφή ενός πύργου της οποίας η αρχή και το τέλος δε βρίσκονται πουθενά, μιας και η σκάλα αποτελεί οπτική ψευδαίσθηση βασισμένη σε γεωμετρικό παράδοξο. Οι μοναχοί της εικόνας αυτής είναι καταδικασμένοι στην αιώνια ανάβαση και κατάβαση. Βρίσκονται ήδη μέσα στο κάστρο έχοντας γνώση για τις εξόδους που βρίσκονται στους κάτω ορόφους, μα ο μόνος τρόπος να τις προσεγγίσεις είναι να πηδήξεις από μεγάλο υψόμετρο με τη συντριβή να είναι θανατηφόρος. "Πώς το λένε, πες το, να βγάλω το μέσα έξω".

Στο βιβλίο, ο ήρωας προσπαθεί να λύσει τα αινίγματα της φαινομενικά αλάνθαστης γραφειοκρατίας στο περιβάλλον χωριό, που όμως γεννάται μέσα από τον μακρινό Πύργο, προσπαθώντας να φτάσει τον τελευταίο εις μάτην. Το "αλάθητο" του συστήματος αποδεικνύει το μέγιστο σφάλμα του. Η τελειότητά του είναι το αεί αδύνατο της τελειότητάς του. Είσαι έξω του και αποτελείς μέρος του μη μπορώντας ποτέ να το προσεγγίσεις. Γράφεις ένα βιβλίο γι΄ αυτό και πεθαίνεις πριν καν το ολοκληρώσεις. Ή γνωρίζεις πως θα πεθάνεις και το αφήνεις ανολοκλήρωτο εσκεμμένα με την επιθυμία να καταστραφεί μετά το θάνατό σου. 

Ασφάλεια σημαίνει την έλλειψη σφαλμάτων σε ένα σύστημα. Το σύμβολο του Πύργου δεν είναι άλλο από το Μπενθαμικό Πανοπτικόν. Η παντεπόπτρια κάμερα ασφαλείας, η αόρατη κορυφή των πυραμίδων της Αιγύπτου, το μυστικιστικό τρίγωνο με το μάτι, ο θεϊκός παντεπόπτης οφθαλμός τον οποίο ο Καφκικός ράπερ-σφάλμα, αν και βλέπει εμμέσως, ταυτόχρονα τον αναζητεί: "Έι, αν είδες το Θεό, δώσε μου κάπου να τον ψάξω γιατί γουστάρω σ' έναν πούστη να ξεσπάσω". Ακόμα κι αν δεν υπάρχει Θεός, ας τον εφεύρουμε για να του αντιταχθούμε. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο;

Ο ράπερ ξεκίνησε πρόσφατα το τζόγκινγκ. Ήταν η μάσκα που φόρεσε μπροστά στον καθρέφτη του για τις μανίες καταδίωξής του. Κάποιο ον που ο ίδιος εφηύρε τον καταδιώκει συνεχόμενα. Γι' αυτό και επέστρεψε στον Πύργο από την Αθήνα. Για να φορά με περισσότερη άνεση τη φόρμα γυμναστικής του. Πρόσφατα όμως, ανακάλυψε κάτι: οι μανίες καταδίωξης έχουν διπλή λεκτική ερμηνεία. Είναι ταυτοχρόνως παθητική και ενεργητική κατάσταση. Μανία καταδίωξης σημαίνει κάλλιστα "νιώθω πως με καταδιώκουν", αλλά και "νιώθω πως καταδιώκω". Το τζόγκινγκ, ή αλλιώς μάταιο τρέξιμο, είναι απόδειξη αυτού. Τρέχω για να ξεφύγω από κάτι που δεν υπάρχει, τρέχω καταδιώκοντας κάτι που δεν υπάρχει, καλύπτοντας τεράστιες αποστάσεις, μην πηγαίνοντας πουθενά. Καλύπτοντας το άπειρο των υποδιαιρέσεων των Ζηνώνειων αποστάσεων στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και στα στενά του Πύργου, το Σφάλμα που τρέχει ανακαλύπτει πως ταυτόχρονα δε θα ξεφύγει ποτέ από, αλλά δε θα φτάσει ποτέ στον Πύργο. Η τελική Ασφάλεια για ένα Σφάλμα είναι η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος.