Φυτεύγω Δεντρωώδω 13:
Πρινκαιμεταζέρες ή Ο Συμπυροβολισμός της Λάθασσας
"suffering from cupcaches and milkshaches"
Άναψα το πορτwhatif. Ξεκοινωνώ τη μέρα με μια ασπρηπετραξεσπρεσιέρα και με τα ντουμσπιροσπεροπίστολα της δια βίου πάθησης. Κυλάω με δύο πόδια, ένα παραλλήλημα ελεύθαμπων συσχαωτισμών ομολογώντας αναλογίες που αναλογούν σε ομολογίες ισχνότητας και πολυλογώντας απολογίες που απολήγουν σε πηλολογίες πικνικότητας. Ξαναζώ και πάλι για άλλη μια φορά στην εξαντλυσιστρατόσφαιρα. Η γη μας, λιβανισμένη, η συν-κυριακή αποτεφρωμένη γη μας μετά τη θειική αποβλητουργία. Η απανθρακωβλάκωση του περιβάλλοντός μου, είναι η ταυτότητά μου και όλες οι εναλλακτικές εκδοχές μου. Αναβιώνω το μαρτύριο του χριστιναγκιλερωτού σταυρού με τα δανιηλχαρμολυπειρώτικα τραγούδια της ξεγνοιασχετοσύνης. Τείνω να αγαπώ τα αμφιβιονικά μου μέλη που μεμβρόντητα με καθοδηγούν στην αναμοχλαγωγυγία καθώς τελετάρχουν τη σκασιαρχειοθέτηση της διάσπασης προσευχής μου στο νοητικό στάβλι του Διαυγεία. Μόνον εκείνη, που τόσο θαύμασα, μπόρεσε να με κουράσει: για το πόσο πολύ με θάμπωσε, άλλο τόσο δε με άκουγε, έδινε την εντύπφλωση της κόπφωσης. Εξαντλίες εξουθενερού. Τώρα πια, τροφή μου μισανθρωπιούχος ευερεθισμός αλλά και καθωσπρεπόσπρια. Κορφή μου προνοημιούχα εβερεστέτ, στα προάστια πρωτευουσών. Γκυ Νιλσμπόρ και η Νανοκοινωνία του Θεάκβαντος. Συκοfanta βεριcoca-cola. Διακοπές στο ξενοφοβείο Χίτλρτον δίπλα στην Ausch-Beach. Ο πολυβίγκανος τρισκαταρακτιβιστής αναπτύσσοντας έναν μυθομανουνού, διακηρύττει πως το γάλα μεγαλώνει-μεγαλώνει γερή σκλαβιά στα Νούλαck. Μάταιες προσπάθειες διάσωσης ενός αποικοσυστήματος (τα εν νίκω καρπούζω μη εν δήμω κουρτοβοικολόγω). Όταν πέθανε το καπτενσπόκεμον θρηνήσαμε πίνοντας διαστημικό charmandλι. Πειραματίζομαι για νέες συνειδησιακές καταστάσεις με τη βοήθεια Alan Whatsupδόκιμων εθελοτυφλοντών που παίζουν όλη μέρα με το τάβλετ.
"Τι ωραίος κύκλος" μου έλεγαν τα ηλίθια ανθρωπάκια βλέποντας το στραβά - επίτηδες - ζωγραφισμένο μου εξηντατετράγωνο. Και αντίστοιχα, "τι τέλεια σφαίρα" σαν έβλεπαν το ελλειπτικό μου εκατονεικοσιοκτάεδρο. Αν είχα ένα κενόμισμα κάθε φορά που έπρεπε να γεμίζω τη μουρμουρολαγνεία τους τώρα θα είχα γίνει το ιεροφάντασμα της γνησιωπής. Θα σβήσω την ακατάσχετη μπιριμπίρα πίνοντας τον αμιλήτη. Με καλοπιάνουν με μιξοπαρθαμυθένιες αδελφοιγκριμάτσες. Τους διαδοικτύρω φοβοκαιδειμοσίως. Μόνο αυτό ξέρω να κάνω. Μόνο αυτό και ξέρω να χάνω. Με ρίχνουν στην σκουμπιντουμπιδιάρα. Διάνα. Είναι χρωστούγεννα και πάσχω ταυτόχρονα από αποθανυνκαιεσαειπνία. Η Ψευδομάδα των Παθολογιών: Ψυχότρυπα. Κουφότροπα. Μυρμηγκόβραση. Μόνο τρεις μέρες έχει. Δεν μπορεί να με ευδοκοιμίσει η μουσική της μπετο-βενζίνης. Όλοι τη θεωρούν το ύψιστο μουσικό ιδίωμα, μα εμένα μου ακούγεται σαν άλλη μια κατασκευιαστική διαδεικασία, μια κακή τρυπόθεση αλλεργασίας, μια μοιρολορχήστρα που πληρώνεται με επιστημαλφή. Σαν το πνευματικό πεδίο που απαρτίζουν κακαδημαϊκοί βηχαναλυτές με σπευδεπίγραφες διαστριβφές και εμπρηστημονικά συγκαύματα. Οι μακροκερδοσκόποι σπεσιαλητάμπουρες.
Καταφεύγω στην Καγκεμπέκετ και στη Σιαηεϊονέσκο. Μου επιτίθενται μουστάρδην φαλλακανικά αγιατολαχανικά (μήπως έλεγε ψέματα για τη χορτομαγεία της, μήπως ήταν σουβλακανικά;). Είθε οι προσευχές σας να συμπραγκαλαχθούν με τα μαρσαλμακλουκάνικα με τη μανακουραγιονέζα και το λογοτεχνικέτσαπ (της ελληνικής αριάγνειας μιτάφρασης και του κρύου διαφημιστικού χιούμορ δεκαμικροιμητσουμπίσι, όπου μετά την επαφή μαζί τους βιτριολίσθησα και κεζαπογειώθηκα). Δε με έσωσε το μουτζουρασικπαρκτικολεξοτανίλ. Δεν έκανε τίποτα η κρέμα ευειδυσλεξαμβλωμαντύδρωσης. Δε δούλεψε το τιλερέφωνο του τομεσοειναιτομινιμαλισμού. Δεν έζησα ακόμη καμία εγκαυμβλωμένη ρωγοζεχνία που να λεξορροΐζει την ευραδυναμία. Όλα μια αναμονή αλληλεπαλήθευσης του θεομηνιμαλισμού. Ακίνητος, ακτινίατρος παλιρροιοειδών πάντα παρατλληλτρεί. Ίσως χρειάζομαι μια ένεση ξεπορτιζόνης στη Σασπενσιλβάνια, ή τουλάχιστον να ξαναγίνω κλεισουρόβλακας, που τραβάει τη σκανδαλιναβία. "Εγώ πάντως μια φορά κέρδισα τη διερέυνοια της βιβλιοθεονόμου." Εύγε. Η προσωπική μου φρενοβλαβολογία του κατ-ουρα-νού στην πόλη που έθρεψε τον Ντάρβθιν-Βέηντερ, όπου βάρβαροι λαμαρκλεκίνοι και πολιτισμένοι δαρβαβουίνοι συζούν. Η ευηθομετρία του κάθε συλβιαπλαθεόφοβου θα νικήσει την κακή και κακόβουλη επιδερμηνεία της κάθε προχειρομαντείας χωρίς εργαλεία είτε μπιχεϊβιοποριστικά (όπως τα κατσαδαβίδια) ή ιδεοληψιολογικά (όπως η μαρξενσπένσα). Ήρθε ο καιρός να ανάψουμε τα τελευταία μας αναπαυσόξυλα, να ξαναζήσουμε κοντά στα αντρόσκυλα μια τελευταία στάλα χομοφαμπεράδεκτης ζωής, όταν το λιβελουλακί thomaskuhnούπι μετσιμπήσι. Paradiagmondshifts are forever.
Που είναι κύκλοι. Που είναι επιστροφή στην συμμητρική ταπερνοφροσύνη και συσεμνολογία αντί για την ταπαιρνωκαιφευγολογία και συμφγεροντοσύνη. Που είναι έστω υπερπολύγωνα. Που είναι επιστροφή στη λατρεία της λαθεάς του Errotten και των Ζωόμπι, του Αυθαδώνιδος και της Ταφροδίτης. Οργασμοδαίοι και πεντακάθαρτοι Υπέρβεροι γεράσανε ζώντας indastreetίδες με την ξυλοδαρμόζουσα οδύρμα. Πίνω λιθομνημόνερο από/με τον ραμφορέα που παριστάνει την ευειδυστυχία των μενεξέδων. Ο δεκεμβρυοκολάπτης, το νωχέλι και οι κιβδέλλες τους. Το υπνεύμα αντιλογάριθμου. Πολιορκητικός φλοιός, το αμυντικό επίθετο. Μόνος μεσολαβητής μου προς την απρόσιτη πραγματικότητα, ο whatifηκας.
